Desire knows no bounds
|
Desire knows no bounds |
|
Wednesday, June 29, 2005
ژاپنی ها عاشق ماهی تازه هستند. اما آبهای اطراف ژاپن سال هاست که ماهی تازه ندارد. بنابراين برای غذا رساندن به جمعيت ژاپن قايق های ماهی گيری ، بزرگ تر شدند و مسافت های دورتری را پيمودند.
ماهی گيران هرچه مسافت طولانی تری را طی می کردند به همان ميزان آوردن ماهی تازه بيشتر طول می کشيد. اگر بازگشت بيش از چند روز طول می کشيد ماهی ها ديگر تازه نبودند و ژاپنی ها مزه اين ماهی را دوست نداشتند. برای حل اين مسئله ، شرکت های ماهی گيری فريزر هايی در قايق هايشان تعبيه کردند. آن ها ماهی ها را می گرفتند آن ها را روی دريا منجمد می کردند. فريزرها اين امکان را برای قايق ها و ماهی گيران ايجاد کردند که دورتر بروند و مدت زمان طولانی تری را روی آب بمانند. اما ژاپنی ها مزه ماهی تازه و منجمد را متوجه می شدند و مزه ماهی يخ زده را دوست نداشتند. بنابراين شرکت های ماهی گيری مخزن هايی را در قايق ها کار گذاشتند و ماهی ها را در مخازن آب نگهداری می کردند. ماهی ها پس از کمی تقلا آرام می شدند و حرکت نمی کردند. آنها خسته و بی رمق، اما زنده بودند. متاسفانه ژاپنی ها هنوز هم می توانستند تفاوت مزه را تشخيص دهند. زيرا ماهی ها روز ها حرکت، نکرده و مزه ماهی تازه را از دست داده بودند. باز هم ژاپنی ها مزه ماهی تازه را نسبت به ماهی بی حال و تنبل ترجيح می دادند. پس شرکت های ماهی گيری بگونه ای بايد اين مسئله را حل می کردند. آن ها چطور می توانستند ماهی تازه بگيرند؟ اگر شما مشاور صنايع ماهی گيری بوديد چه پيشنهادی می داديد؟ . . . . . چطور ژاپنی ها ماهی ها را تازه نگه می دارند؟ برای نگه داشتن ماهی تازه شرکت های ماهی گيری ژاپن هنوز هم از مخازن نگهداری ماهی در قايق ها استفاده می کنند اما حالا آن ها يک کوسه کوچک به داخل هر مخزن می اندازند. کوسه چند تايی ماهی می خورد اما بيشتر ماهی ها با وضعيتی بسيار سرزنده به مقصد می رسند. زيرا ماهی ها تلاش کرده اند. در مخزن زندگی تان کوسه ای بيندازيد و ببينيد که واقعاً چقدر می توانيد دورتر برويد |
|
Comments:
Post a Comment
|