CARPE DIEM

Sunday, September 11, 2005

بُعد پنهان..

چند وقت پيش ها موقع طراحی دفتر کار، مرجعمون يه کتابی بود به نام ابعاد و فضاهای انسانی. تو اون کتاب يه سری جدول بود که بر اساس حداقل اندام انسانی تدوين شده بود، و يه سری استانداردهای مينيممی رو ارائه می داد که يه طراح برای طراحی فضا بايد اون ها رو در نظر بگيره. مثلن حداقل فاصله ی مورد نياز بين دو همکار، بين صندلی و ديوار، بين دو عضو يک خانواده سر ميز غذا، حداقل فضا برای طراحی يک هال خودمونی و صميمی، يا يک هال رسمی و مدرن.. هر کدوم از اينا استاندارد و تعريف جدای خودشون رو داشتن. بعد تو همون زمينه يه کتاب ديگه هم بود به نام "بُعد پنهان". تو اون کتاب به اين قضيه اشاره شده بود که هر آدمی يه فضای خصوصی پيرامون خودش داره، که اين فضای خصوصی بسته به محيط و فرهنگی که هر آدمی تو اون رشد کرده، با ديگری متفاوته.. مثلن يه رفتاری که ممکنه برای يک آمريکايی خيلی طبيعی به نظر بياد، از نظر يک آلمانی توهين يا تجاوز به حريم شخصی ش محسوب می شه.. بنابراين يک طراح برای اين که بتونه نظر کافرما رو تامين کنه، بايد درک درستی از حريم شخصی هر فرد داشته باشه..
اگه يادمون می موند که تفاوت های آدم ها رو به دقت ببينيم و روابطمون رو بر اساس اون ها تنظيم کنيم، شايد به مراتب کمتر دچار مشکل می شديم. اما اتفاقی که ميفته اينه که ما به ندرت يادمون می مونه که آدم ها با هم متفاوتن. بعد به همين دليل وقتی می بينيم يه حرکتی که از نظر من خيلی عادی و طبيعی بوده، از نظر طرف مقابل من يه جور بی احترامی يا پا گذاشتن به حريم شخصی محسوب می شه، يه هويی جوش مياريم و همه چيز رو از اساس می بريم زير سوال و يه جورايی آسمون رو به زمين می چسبونيم. غافل از اين که داريم به دو زبان متفاوت حرف می زنيم. من دارم از چيزی دفاع می کنم که تو فرهنگ من يه رفتار عادی و صميمانه محسوب می شه، اما در فرهنگ تو توهين و پرده دری به حساب مياد. بعد همين جاهاست که من برآشفته می شم و سعی می کنم چيزی رو برای تو توضيح بدم که تو حتا حاضر نيستی کلمه ای در موردش بشنوی، چون شک نداری که درست فکر می کنی. اين جاهاست که هر دو به بن بست می رسيم و حس می کنيم هيچ زبان مشترکی بينمون باقی نمونده. حس می کنيم از دو سياره ی متفاوتيم و تمام مرزهای مشترک بينمون ويران شده. اما واقعيت اينه که ما بُعد پنهان هم ديگه رو ناديده می گيريم. فراموش می کنيم که تعابير ما با هم ديگه متفاوته، می تونه که متفاوت باشه، و اين تفاوت به خودی خود مشکلی ايجاد نمی کنه.. اما فراموش کردنشه که ما رو دچار اصطکاک می کنه.. يک اصطکاک فرساينده..

Comments: Post a Comment