Desire knows no bounds |
Wednesday, September 17, 2008
فکر کنم وبلاگنويسی را ساخته باشند برای روزهای معمولی.. روزهای خوبِ معمولی، روزهای بدِ معمولی.. اما روزهای خيلی خوب يا خيلی بد را نمیشود نوشت.. خيلی معمولیها را هم.. برای وبلاگنويسی بايد معمولیِ کاملن معمولی باشی.. يک معمولیِ متوسط نسبی..
حالا بعد از يکعالم موجسواری، انگار دارم دوباره آرام میگيرم.. معمولی میشوم.. پ.ن. هيچ حواست هست پايت که به نوشتههای من باز میشود، هی دونقطهام میگيرد؟ |
Comments:
Post a Comment
|