Desire knows no bounds
|
Desire knows no bounds |
|
Friday, June 18, 2010
ماهیِ بزرگ، به‌نظرم، از آن فیلم‌هایی‌ست که می‌تواند تکلیفِ آدم را با خودش روشن کند: این‌که ترجیح می‌دهد آدمی باشد ظاهربین، یا این‌که ترجیح می‌دهد «واقعیت» را آن‌جور که دوست دارد و ترجیح می‌دهد باور کند. خب، البته، آدمی مثلِ لوئیس بونوئل هم هست که می‌گوید «حافظه‌ی ما زیرِ فشار و نفوذِ دائمی تصوّرات و رؤیاهای ماست، و از آن‌جا که دچارِ این وسوسه هستیم که رؤیاها و خیال‌بافی‌های خودمان را واقعی بگیریم، از دروغ‌های خودمان هم حقیقت می‌سازیم. حقیقت، در مقایسه با خیال، تنها از اهمیتی نسبی برخوردار است؛ چرا که هردو آن‌ها به یک اندازه زنده و شخصی هستند.»
امّا چه ایرادی دارد گاهی «دروغ»های‌مان را جدّی بگیریم و از آن‌ها «حقیقت» بسازیم؟ مهم این است که آن «دروغ»، حقیقتاً، «باورپذیر» باشد و ماهیِ بزرگ، قاعدتاً، همچه «دروغ»ی‌ست. [+] |
|
Comments:
Post a Comment
|