CARPE DIEM

Tuesday, March 29, 2011

موقع خداحافظی، بچه‌ها شماره‌شو گرفتن و اسم‌شو تو موبایلاشون سیو کردن. تازگی داشت برام. توجهم جلب شد.

نُه سال پیش که ازش می‌نوشتم‌، اسمش «جنتلمن کوچک» بود که یه بار بستنی قیفی‌ش ولو شده بود کف خیابون. گمونم از همون سال‌ها تا امسال تصویرش تو ذهنم همون جنتلمن کوچک مونده بود، بی‌که حواسم باشه هی داره زمان می‌گذره، هی داره زمان می‌گذره، هی داره زمان می‌گذره. امسال اما وقتی با دستِ بِش توپ سنگین زد و من با دو کارتِ قوی رفتم جا، وقتی همون اول بازی شروع کرد به حرف زدن که من به فلان دلیل و فلان دلیل رفتارم تابلو نشون می‌ده که مافیام، بدتر از همه وقتی خیلی کول و ریلکس دود قلیونو از دماغش داد بیرون، یه‌هو توجهم جلب شد که اوه2، چه‌همه بزرگ شده برا خودش پدرسوخته. که اصن کِی این‌همه بزرگ شد که من ندیدم. کِی یاد گرفت این‌جوری دودو از دماغش بده بیرون کره بز.

انگار همین دیروز بود، کوچیک بود و شب بود و خوابش برده بود و اومده بودن دنبالش و بغلش کرده بودم بذارمش تو ماشین و وسط خواب و بیداری دست انداخته بود دور گردنم منو بوسیده بود و ته دلم قند آب شده بود. حالا امروز نشسته وسط رفقای من و باهاشون معاشرت می‌کنه و قرار دسته‌جمعی می‌ذاره و تو بحثا و بازیا و الواتی‌ها شرکت می‌کنه و مهم‌تر از همه دودو از دماغش می‌ده بیرون و من ته دلم قند آب می‌شه.

پ.ن. حالا که دیگه خبری از «جنتلمن کوچک» نیست و یه پا «مرد جوان» شده برا خودش، ولی می‌ترسم بشه «آقای جوگندمی میان‌سال» و چه می‌دونم «پیرمرد عصاقورت‌داده‌ی کهن‌سال» و من هنوز این‌جا نشسته باشم به وبلاگ‌نویسی.

Comments:

تا نوروز از دهن نیفتاده و بیات نشده ، آنرا یعنی نوروز را تبریک گفته و امیدوارم سالی خوب توام با شادی و تندرستی در پیش رو داشته باشید .
و صد البته که نوشته هایتان نیز کماکان معرکه است و لاریب فیه !

# |

کیقباد | 30/3/11 10:04 AM