CARPE DIEM

Sunday, September 11, 2011

لابه‌لای گفتگومان، حرفم را قطع کرد و گفت: همیشه تو آن‌ یکی بودی که «رفته»..

راست می‌گفت. من ترک نشده‌ام و قواعد ترک‌شدن را بلد نیستم. شاید همین است که از همه‌چیز تعجب می‌کنم این روزها. شاید همین است که نمی‌دانم چه می‌گذرد بر آنی که دارد ترک می‌شود..

ایستاده‌ام روی یک پله‌ی بلند. همین روزها باید بپرم. می‌پرم. نمی‌دانم پایم پیچ بخورد یا نه، زخمی بشوم یا نه، پایم به زمین برسد یا نه. همین‌قدر می‌دانم که خواهم پرید. من؟ همیشه از بلندی ترسیده‌ام، از جاکن شدن و از پریدن نیز.

Comments:

یکی از دوستانم همیشه می گفت "یعنی تجربه نکرده بودی اینطوریش رو؟ حالا موقع اش-ه که این رو هم تجربه کنی". همیشه هم درست می گفت. خدا قوت.

# |

Anonymous | 12/9/11 12:14 AM

در روزهای" هاج و واج مونده مردد میون مردن و رفتن میون مرگ و حیات" فکر میکردم که با رفتن دیگر راهی نیست که مرا برساند به کوچه های بالای گیشا، به حاشیه کنار اتوبان حکیم، به پردیس، به کلبه ایران 2، به شهر کتاب آرین و حافظ، به استادیوم کشوری و سگهای عظیمش، چهار باغ غربی، به کافه رییس، به اپیزودهای فرندز،چتهای جی میل، به "کی کارت تموم میشه؟"، به ولنجک، شاتهای ملایم،متالیکا، وات دو یو وانت جاست نو ، به عکسی که بیاید روی گوشی با زنگ تلفن و به خیلی " به" های دیگر.
این را زمانی در فیس بوک مرحومم قبل از بسته شدنش نوشته بودم و نوشتم که الان میدانم که راهی نیست که مرا برساند ولی دیگر مردد نیستم میون موندن و رفتن...و این خیلی خوب است خیلی بهتر از همه نرسیدنها

# |

ََAnnie | 12/9/11 12:16 AM

اين ها را قبلا براي خودم نوشته بودم، الان فكر كردم شايد به حال و هواي اين روزهاي تو بخورد..اگر فكر پريدن آمده، بايد بپري. نگذار هلت بدهند، خودت بپر.

# |

ََAnnie | 12/9/11 12:17 AM