بعد یه این فکر کردم که چقدر آن تصویری که از خودم در ذهن او- و احتمالاً آدمهای دیگر- ساختهام مدتیهاست ازم دور است و چقدر در رودربایستیاش ماندهام. آدمِ هیچوقت کمنیار. بولدوزِ امیدوارِ دائم در حالِ شخم زدن دنیا. شاید یک دلیل زجرم این چندوقت همین باشد. انگار به تصویرِ خودم باختهام و این برایم از هر شکستی سنگینتر آمده.