Desire knows no bounds |
Friday, August 9, 2019 فکر میکنم النی کارایندرو دقیقا میداند ویرانی یک قوم را چگونه با موسیقی نشان دهد. هربار که موسیقی متن فیلم «دشت گریان» را گوش میدهم، نقطهای هست در بین سکوتها و صدای بامبام طبلها و کشیده شدن آرشه ویولنسلها که میتوان تصویر بزرگ را دید توی تاریکی. هزاران هزار آدمی که دارند سرزمین خود را ترک میکنند. کوله بر پشت، بقچه به دست، بچه به بغل. آخرالزمانی ماتریالیستی. قلبی که میایستد و نمیایستد. Labels: UnderlineD |
Comments:
Post a Comment
|