Desire knows no bounds
|
Desire knows no bounds |
|
Monday, January 4, 2021 تو ژاپن یه فرهنگ کاری جذاب و جاافتاده‌ای وجود داره، که خیلی وقتا تو برنامه‌ها و فیلم‌ها و سریال‌های مختلف هم نمایش داده می‌شه. ماجرا اینه که هر چند وقت یک‌بار، یه شب رئیس (شاچو) با کارمنداش می‌ره بیرون، می‌رن باری کلابی جایی به آبجوخوری و مشروب و اینا. حسابی معاشرت می‌کنن و خوش می‌گذرونن و می‌گن و می‌خندن. (تو ژاپن من فقط ورژن مردونه‌ش رو دیده‌م.) خیلی وقتا بعضیاشون در حدی می‌خورن که مست مست می‌شن و تلوتلوخوران با دماغ قرمز برمی‌گردن خونه، یا همون‌جا خوابشون می‌بره و باید بیرون‌شون کنن. معمولاً این برنامه آخر هفته برگزار می‌شه که فرداش تعطیله. بعد؟ وقتی برمی‌گردن سر کار، انگار نه انگار همچین شبی وجود داشته. هر کسی طبق روال معمول سر جای خودش و سر پست و مقام خودشه و به واسطه‌ی این‌که با رئیسش یا مافوقش مست کرده یا مهمونی رفته یا هرچی، پاشو از گلیمش درازتر نمی‌کنه. این یه عرفه تو فرهنگ ژاپنی، و خودشون معتقدن تو بهره‌وری پرسنل خیلی مؤثره. حالا؟ حالا این‌جا من یکی دو بار از سر معرفت و روی خوش مرتکب چنین کاری شدم، طرف چنان هنوز شام نخورده پسرخاله شد و از فرداش سر کار من از «شما» شدم «تو» و انتظار داشت کم‌کاری‌ها یا اشتباهاتش رو نادیده بگیرم که دیگه پشت دستمو داغ کردم مرتکب چنین اشتباهی نشم. نکته‌ی غم‌انگیزیه و غم‌انگیزتر از اون وقتیه که یکی میاد تو سیستم کاری‌ت که قبلش کلی با هم معاشرت داشتین. بعد ازین تجربه‌ها اما هر بار کلی باید حساب کتاب کنم آیا معاشرت غیرکاری بکنم با فلانی یا نه؛ اغلب هم بی‌خیال می‌شم و فکر می‌کنم به دردسرش نمی‌ارزه.
|
|
Comments:
Post a Comment
|