Desire knows no bounds |
Monday, October 5, 2009
يکی هم بردارد يک پستای بنويسد که عنوانش باشد «در اهميت ملال»*. يعنی اصلن بايد يک پست آرام و يواشی باشد، پر از ديتيلهای معمولیِ بهچشم نيامدنی، با نور کم و رنگهای دلگير و پردهی کلفتی که تا ته کشيده شده، با مبلهای قديمی و قالی زيرخاکی و کتابهای گردگيرینشده. با قهوهای که نه توی فنجان، که توی همين ليوانهای بلور دستهدار معمولی ريخته شده. تهسيگارهايی که توی نعلبکی خاموش شده. ظرفهای کثيف توی سينک. يک ليوان آب نيمخورده کنار گلدان کف زمين. کتابهای پخش، اينجا و آنجا. کاغذهای خطخورده، يکی دو مداد و قلم و خودنويس. سر و صدای خيابان. صدای يکنواخت چيزی کم-روغن، مثلن پايهی يک صندلی، که دارد يکی رويش تاب میخورد، يا لنگهی در کمد، که کسی دراز کشيده کف زمين دارد با پا باز و بستهاش میکند، هی. حتا شايد يک پنکهی سقفی، ها؟.
*عنوان از گودر |
چقدر خست بخرج میدین .یعنی مطلب به این قشنگی هیچ حرفی واسه گفتن به اون ذهن کوفتیتون نمیاره؟
نکنه کامنت گذاشتن نشونه بی کلاسیه ما خبر نداریم؟نشونه ندید پدید بودنه
شمام یه چیزی بگید تا آدم روش بشه یه چیزی بگه .فقط اسم این وبلاگ رو بنده توو حداقل سی تا وبلاگ دیده ام .اگه فقط همین ها خواننده اینجا بودن که بسیار بیشتر از این حرفاس باید لااقل برای پستهای خوب این وبلاگ حداقل بیست تا کامنت گذاشته میشد.
خبر دارم که صاحاب اینجا خیلی مشتاق زیاد شدن یا نشدن خواننده ها و کامنتها نیس تا جایی که حتی چند بار وبلاگش رو عوض کرده ولی ما حرفمون چیز دیگه اس .یه پست خوب باید بازخورد خوب داشته باشه .شمایی که میخونید و دوس دارید چی میشه دوکلوم هم کامنت بذارین ؟لااقل واسه اینکه ماها خجالت نکشیم و رومون بشه کامنت بذاریم .
آهان حالا شد .بجای همه تون کامنت گذاشتم .
هر چی دلتون خواست بهم بگین .اسمم هم میذارم
بخواب بابا! کاسه و آش و حرارت
چه قلمی شده قلمت دخترجان
این همراه با جمع بودن واسه اینکه که آدم یه جورایی از اینکه واکنشهای بقیه رو میبینه بیشتر لذت میبره تا اینکه تنها باشه یا نتونه بفهمه بقیه چه احساسی نسبت به اون فیلم یا نوشته دارن .
نمیدونم تونستم منظورم رو بیان کنم یا نه .درخواست از سایر خوانندگان این وبلاگ واسه بیان نظراتشون فقط در راستای ! رسیدن به چنین اهدافی است .ضمنا" عرض کردم درخواست . وگرنه ما کی باشیم که برای دیگران تعیین تکلیف کنیم .
بهر حال از ما گفتن بود . اگه بقیه هم دو خط مطلب راجع به پستهای این وبلاگ مخصوصا" بعضیاشون که واقعا" حس کامنت گذاشتن رو توو آدم برانگیخته میکنه بذارن همگی با هم و بیشتر لذت میبریم از خوندن این وبلاگ .
کسی ناراحت نشه اگه کلماتی توو کامنت قبلی گذاشتم که ممکنه برخورنده باشه . من باب مزاح بود .
و در آخر و مثل همیشه : حالا دیگه خود دانید چرا که گفته اند صلاح مملکت خویش خسروان دانند .
ولی من از خواننده ها و طرفدارای پر و پا قرص تو ام
پاینده باشی
***