Desire knows no bounds |
Thursday, December 23, 2010
دیدی یه وقتایی تو گودر، یکی برداشته یه تکجمله از یه متن رو واسه خودش بریده، کرده پیرهن عثمان، و داره به استناد همون تکجمله بد و بیراه میگه به نوشته و نویسنده و الخ؟ واسه خودش میبُره و میدوزه و خوش و خرم فکر میکنه چه سوتیای گرفته از نویسنده. اصن به کل فراموش میکنه که اون جمله رو تو باقیِ پاراگراف معنی کنه برای خودش. یا فراموش میکنه، یا کمسواده و قدرت درک مطلبش پایینئه، یا احمق.
تماشای آدما تو وضعیت خلأ، تو یه تک-فریم، بدون کانتکست و بدون متنِ زندگیشون هم عینن همین وضعیت رو داره. میتونه به شدت آدم رو به اشتباه بندازه و از آدم یه احمق بسازه. تصویر مجرد و انتزاعیِ یه آدم، هیچوقت ملاک خوبی برای شناخت و قضاوتش نیست. هیچوقت نمیشه بر اساس این خرده تصویرهای روی هوا، که به هیچ زمینای، به هیچ زمانای و به هیچ ستونای متصل نیست برای آدم توی تصویر قصه ساخت، رؤیا بافت. بخش عمدهای از رفتارِ آدما رو فضای دور و برشون شکل میده. محیطی که بهش تعلق دارن، زمان و شرایطی که دارن توش زندگی میکنن. تا رفتار یه آدمو تو متن زندگیش، تو فضای روزمرهی زندگیش نبینی هیچوقت نمیتونی دریافت درستی ازش داشته باشی. گاهی وقتا آدم خیلی دیر با این تصویر مواجه میشه. خیلی دیر اون آدمو تو کانتکست اصلیِ خودش میبینه. خیلی دیر میفهمه تمام این سالها عاشق یه تصویر بوده که شباهتش با اصل جنس به شکل دلسردکنندهای کمتر از اونیه که بشه تصویرو بازسازی کرد، مرمت کرد، رفع و رجوع کرد. نمیخواد آینه رو بگیری طرف من. دارم میگم من هم حتا متوجه این موضوع هستم. خواستم بدونی که میتونم بفهمم. و؟ و خب دتس ایت.
|
یه آدمو میبینی و دوسش میداری
بعد تو متن رندگیش میبینی چقدر متناقض و گاهی مسخره اس
بنظرم به شكل نابود كننده اي ، به شكل ويران كننده اي است اين فهميدن . و هر چه اين فهميدن ديرتر ، ويرانگري اش بيشتر .
ضرب المثل مادياتيه و شايد جاش اينجا نباشه . شايد اينجا جاي نفع و ضرر نباشه ولي از قديم گفتن جلوي ضرر رو از هر كجا كه بگيري منفعته . و خيلي ضرر داره اگه يك عمر بگذره و تازه بعد از يك عمر برسي و باشي و ببيني كه اي دل غافل چه فكر ميكردي و چي شد ، چي بود .
فلذا گاهي نرسيدن به از رسيدن ، نبودن به از بود و نشدن به از شدن . گاهي همان به كه بگذار با خيال تو سر كنم . بگذار كه در خيال تو و با خيال تو عمري به سر كنم !
چند وقته نمیدونم چرا فکر میکنم آدمهای فیس بوک و روابط بینابینشون اینجورین
تماشای آدما تو وضعیت خلأ، تو یه تک-فریم، بدون کانتکست و بدون متنِ زندگیشون هم عینن همین وضعیت رو داره. میتونه به شدت آدم رو به اشتباه بندازه و از آدم یه احمق بسازه. تصویر مجرد و انتزاعیِ یه آدم، هیچوقت ملاک خوبی برای شناخت و قضاوتش نیست.
قاچ هایی کول از زندگیهایی که ته هرکدومشون رو که میشناسی مثل ته خیاره