Desire knows no bounds |
Tuesday, November 26, 2013 دوباره تمرین نوشتن میکنم. خوب است. نوشتن مرا از خیلی چیزها بینیاز میکند، مخصوصا از همین وبلاگنوشتن. تمام روز منتظر میمانم تا ساعت نوشتن برسد. انتظار سختیست. تمرین سختتری. مثل مراقبه میماند. اولاش هیجان دارد. ادامه دادناش اما ارادهی عظما میخواهد. ورزش روزانه، استعمال کرمهای پوست شبانه، و نوشتن مدام برای من مقیاس سنجیدن ارادهاند. اولی را عجالتا رکورد زدهام، سابقهام در دوتای دیگر اما فاجعه است. ببینیم این بار چه میشود. آقای ایگرگ میگوید «پیشرفت، نه کمال». میگویم اوهوم۲. آخخخخ که اگر بشود این یک قلم را توی مغزم فرو کنم هفتاد و پنج درصد معضلات بشریام را حل خواهم کرد. |
Comments:
برای هر دو پاراگراف : :)
اهه !! بوسش جا افتاده !
Post a Comment
|