CARPE DIEM

Tuesday, November 12, 2013

وقتی رفت، یه لیوان چای ریختم برای خودم و نشستم روی مبل، بی‌هیچ کاری. فکر کردم همین‌جوری‌ها بود که تمام اون هفت سال اون‌جوری پشتم به کوه بود و اون‌جوری عاشق و شیفته بودم و اون‌جوری ذهنم از تمام مردهای دیگه خالی بود. ندیده‌م مردی رو به جز اون، که بشه این‌جوری به‌ش اعتماد کرد و چشم‌بسته همه‌چیز رو سپرد به‌ش.

پرسید خب الاغ، اگه این‌قدر خوبه و هنوز این‌همه دوستش داری، چرا معطلی پس؟ چرا نمی‌ری باهاش؟ جواب درستی ندارم برای این سوال. مردی که هفت سال عاشقش بودم رو روزها می‌بینم، بارها و بارها، و می‌دونم به سختی ممکنه آدمی دیگه با این جایگاه توی زندگی‌م پیدا شه. خیلی وقت‌ها، درست همون لحظاتی که بعد از حرف زدن باهاش گوشی رو گذاشته‌م یا بعد از حرف زدن باهام رفته و در رو بسته، همون لحظاتی که هنوز تحت تاثیر حرف‌هاشم، با خودم فکر می‌کنم آخخخ که چه‌همه آدمِ منه این آدم، چه لذتی داره اعتماد کردن به‌ش و کارها رو سپردن به دست‌ش و به هیچ‌چیز فکر نکردن. بودنِ دوباره با او اما؟ نمی‌دونم. بودن با او از من زنی خواهد ساخت در سایه. دوباره عادت می‌کنم به حضور قاطع بی‌تخفیف‌ش در زندگی، و عملن فرصت هر تصمیم و هر عمل‌ای رو از خودم خواهم گرفت. چون همیشه یکی عاقل‌تر هست این کنار، که به جای من تصمیم بگیره. با این آدم، فرصت اعمال انتحاری و هیجانات احمقانه از من گرفته خواهد شد. و در پله‌ی بعدی، تمام دستاوردهای احتمالی آینده‌م رو به حساب اون خواهم نوشت. زنی که توی من داره نفس می‌کشه و با انرژی هر چه تمام زندگی می‌کنه، لازم داره بدونه با پای خودش تا کجا می‌تونه بره، تا کجا می‌تونه با دست‌های خودش رؤیاهاش رو محقق کنه. اما بودن در کنار هم‌چون مردی، فرصت ایستادن روی پاهای خودم رو از من می‌گیره.

باید بین هیجانات کاذب/غیر کاذب و آرامش تضمینی یکی رو انتخاب کنم. انتخاب من؟ سال‌هاست که هیجانات کاذب و تعلیق‌های مدامه.

Comments:

خیلی قشنگ بود این نوشته و تحلیل ات
الناز

# |

Elham | 14/11/13 7:22 PM

دقیقن دست گذاشتی روی حسی که من سالهاست دارم، مرد من خیلی زیاد خوبه، باهاش پشتت به کوهه، همیشه هست، همیشه حضورش خیلی پر رنگه، حواسش به همه چیزت هست، با یه نگاه می فهمه غم داری، درد داری، کسلی، بی حوصله ای، مثل یه سیستم همیشه فعال شبانه روزی داره دیتکتت می کنه و حواسش به هر تغییری هست. کنار این آدم من اون تنبلی ذاتیم شکوفا شده، اون آرامش تضمینی همه وجودمو پر کرده، شدم یه آدم آروم، که آشپزی می کنه، با تنهاییاش حال می کنه، شیرینی می پزه، فیلم می بینه، موزیک خوب گوش می کنه، ورزش می کنه، گدرینگ می کنه و به خودش می گه دیگه چی می خوام؟! همه آدمها سالها تلاش می کنن تا به چنین آرامشی برسن و من دارمش. اما اون طرف دیگه وجود من که دوس داره فعال باشه، روی پای خودش بایسته، کار کنه، دستش تو جیب خودش باشه و مستقل باشه و حتی آرزوهای قدیمیش رو برآورده کنه به شدت فلج شده. گه گاهی یه زوزه هایی می کشه و خاموش می شه، اما هست و من همیشه می ترسم که یه روزی خیلی دیر بشه، نمی دونم این که هر دو مرد زندگی من به شدت ساپورتیو و کوه بودن برای من خوب بوده یا نه، گاهی فکر می کنم اگر خدای نکرده یکی از این دو نباشند، من می شم یه دختر بچه بی هوش و حواس که نمی دونه از کجا باید شروع کنه و اصلن باید چی رو شروع کنه! ناگفته نمونه که گاهی فکر می کنم اگه مرد من یه کم فقط یه کم بد بود، من یه زن شکست عشقی خورده اما بسیار موفق می شدم، شک ندارم که تو زمان کوتاهی بسیار رشد می کردم! اینم یه نوع بیماریه دیگه!

# |

hijita de otoño | 16/11/13 9:09 PM