Jane: You don't love me.

Leonard: This is your ticket. The day after my performance meet me at the train station. Our train leaves 4:30. We'll go home together. I want you to do what you need to do, then come back to me. No questions ask. No Guilt.

یادش به‌خیر. یه زمانی چه می‌مردیم یکی اینو به آدم بگه. حالا چه نمی‌میریم دیگه.

آنتونیونی:
فیلم ساختن، مونتاژ  و سرِهم‌کردنِ حوادث نیست، بلکه نشان‌دادنِ لحظه‌هایی‌ست که فشردگیِ عصبیِ پنهانِ این حوادث را نشان می‌دهند... پرسوناژهای یک تراژدی، مکانِ آن، هوایی که آن‌جا تنفس می‌کنیم، دقیقه‌هایی که قبل از وقوعِ  تراژدی و پس از آن می‌آیند، لحظه‌ای که اتفاقی نمی‌افتد و کلمه‌ای رد و بدل نمی‌شود، گاهی از خودِ تراژدی هم مجذوب‌کننده‌ترند.

سینمای جدایی --- امید روشن‌ضمیر

Labels: UnderlineD

همون‌جور که پشت فرمون نشسته بود بغلش کردم. انتظار نداشت. لابد فکر کرد مث خداحافظی‌های همیشه‌مه و الان تموم می‌شه. اومد خودشو بکشه عقب. نشد. چند ثانیه بیشتر مکث کردم. بعد هم گردن‌شو بوسیدم. چند ثانیه بیشتر. اون‌قدری که بتونی بوی تن‌شو بدی تو ریه‌هات. بی‌که نگام کنه تعجب کرده بود. با پشت انگشت سبابه و بغلی‌ش نوک دماغ‌شو گرفتم تکون دادم که خدافظ. پیاده شدم. به جای این‌که برم خونه رفتم سوپر. شیر کم‌چرب خریدم و یه بسته سوسیس مینیاتوری. سوسیس دوست ندارم. با خودم فکر کردم «دان».

چند شب پیش داشتیم «کسوف» آنتونیونی رو می‌دیدیم. حین تماشای فیلم، داشتم با خودم فکر می‌کردم فیزیک فیلم چه‌همه شبیه شخصیت ویتوریاست. خالی، سرد، بی‌تصمیم، وسیع، دل‌باز، بی‌که دقیقن بدونه چی می‌خواد. اواخر فیلم، وقتی ویتوریا از دفتر پی‌یرو اومد بیرون، همون‌جا که تو راه‌پله‌ها سرشو تکیه داد به نرده‌ی چوبی، با خودم فکر کردم «دان».

یه لحظه‌هایی هست در زندگانی، یک خرده‌لحظه‌های به‌خصوصی، که راه کج می‌شه از اون‌چه که بود، از اون‌چه که باید باشه. چیزی جایی می‌شکنه، تکون می‌خوره، تکونِ ناگهانی، و تو با خودت فکر می‌کنی «دان». بعد از اون لحظه، گاهی زندگی، رابطه هم‌چنان به روال قبلی خودش ادامه می‌ده. اتفاق خاصی نمیفته. ری‌اکشن خاصی نشون نمی‌دی. اما جایی همه‌چی تموم شده. خیلی قطعی تموم شده. و این تموم شدن، ممکنه دو ماه بعد به زبون بیاد، ممکنه یک سال و نیم بعد. بعد از اون لحظه دیگه خیلی چیزها اهمیت ندارن راستش. کاش رابطه به این لحظه نمی‌رسید، اما حالا رسیده و دیگه راه برگشتی نیست. 

داشتم فکر می‌کردم توی آخرین رابطه‌ای که بودم، این لحظه‌ی «دان» دقیقن شهریور سال قبل‌ش اتفاق افتاده بود. یک سال و خرده‌ای قبل از تموم شدن رابطه. و داشتم فکر می‌کردم‌تر، شاید همین‌جوریاست که آقایون این‌قدر گیج می‌شن وقتی به این‌جاهای رابطه می‌رسن. که با خودشون می‌گن یعنی فلان اتفاق این‌قدر مهم بود که باعث بریک‌آپ بشه؟!! بی‌که روح‌شون خبر داشته باشه اون لحظه‌ی قطعی، روزها و ماه‌ها پیش اتفاق افتاده.

پی‌یرو: حس می‌کنم توی یه کشورِ خارجی‌ام. 

ویتوریا: چه عجیب. این دقیقن احساسیه که من وقتی با تو هستم دارم.

...

ویتوریا: کاش دوستِت نداشتم.. یا خیلی بیش‌تر از این دوستِت داشتم..

فروغ به نوید: بدترین قسمت عزاداری اینه که مرده زنده بشه.

خاطرات سوگواری --- رولان تارت

Labels: las comillas

حضورش، همين‌جور كه خوابش برده اين‌جا هم، چيزى از دلتنگى‌ام كم نمى‌كند. پيله دارد انگار. پيله‌اى نامرئى و شفاف، پيچيده دورتادورش. بى هيچ راه نفوذى. فكر مى‌كنم بايد كَند. بايد كَند و رفت. فكر مى‌كنم بايد ماند. بايد كَند و ماند.

آخرشم اين‌كه به نظرم آدما به جاى دنبال آدم مناسب گشتن، بايد دنبال اسمارت‌فون مناسب بگردن.

فقط با يه اسمارت‌فونه كه هيچكس تنها نيست.

همراه اول و آخر

نگارنده از حرف زدن رنج مى‌برد.

The photographer in Blow-Up, who is not a philosopher, wants to see things closer up. But it so happens that, by enlarging too far, the object itself decomposes and disappears. Hence there's a moment in which we grasp reality, but then the moment passes. This was in part the meaning of Blow-Up.

Antonioni, about Blow-up

Labels: UnderlineD

I don't feel connected anymore..

Elizabeth: I'm not assigning blame, Frank.

Frank: You are always assigning blame. You can't do IT because of this, because of that. There's always something but it's never your fault.

Trance, Directed by Danny Boyle

Labels: UnderlineD

زرافه داشت پی‌اس‌تری بازی می‌کرد. منم زانو به بغل نشسته بودم رو مبل، از فرط باد کولر و سرما به سان جنینی توده‌شده در خود، خیره به صفحه‌ی تلویزیون. یه ربعی از خیرگی‌م گذشته بود که زرافه پرسید الان داری از بازی لذت می‌بری یا داری مدیتیشن می‌کنی؟ بی‌که نگاه‌مو از صفحه‌ی تلویزیون بردارم گفتم دارم از فرط سرما و اندوه تَرَک می‌خورم. گفت آها.

یه ساعت بعد لباس پوشیده بودم از خونه برم بیرون، دیدم کنار موبایلم یه بسته چسب گذاشته، با یه یادداشت: در صورت ترک‌خوردگی از فرط اندوه، از محصولات رازی استفاده کنید. چسب دوقلو فقط چسب رازی.
نیم ساعت بعدش هم اس‌ام‌اس دخترک رسید: ایشالا کم ترک بخوری، بوووووووس.

سطح دل‌جویی خانوادگی‌ام ازمون.

امروز کم‌رنگم. لیترالی. لباسم در خنثاترین وضعیت رنگی به سر می‌برد، سر تا پا. دوز آرامی از بنفش پوست‌پیازی و آبی کم‌رنگ، جین رنگ‌ورورفته، و یک جفت آل‌استار کهنه‌ی سورمه‌ای که حتا دیگر سورمه‌ای هم نیست. از شدت کهنگی آبی شده. لاک‌های قرمز شفاف‌ام را هم پاک کردم. بی‌گردن‌بند. فقط همان ساعت سوآچ قدیمی آبی‌م با بند فلزی نقره‌ای مات. حال کم‌رنگی دارم هم. دیشب کمی کتاب خواندم، از سر بی‌حوصلگی. دو سه تا بیسکوییت خوردم، برای خالی نبودن عریضه، و معده‌. کمی هم به مرگ فکر کردم. از آن دست فکرکردن‌به‌مرگ‌ها که مخصوص آدم‌هایی‌ست که روی مرز بی‌علاقگی و بی‌انگیزگی قدم می‌زنند. از آن دست عبارت‌ها که «دلم می‌خواهد همه‌چیز تمام شود بی‌که مجبور باشم چیزی را ادامه دهم، یا چیزی را تمام کنم». کمی هم به شلوارهایم فکر کردم. خیره شدم به دو سه تای‌شان که افتاده بودند روی تخت. کمرهاشان همه گشاد شده. تقریبا کمر تمام شلوارهایم برایم گشاد شده. کمربند را باید یکی دو سوراخ آن‌ورتر ببندم، همین امر باعث می‌شود کمر شلوارها مثل دامن چین بخورند و حال رقت‌انگیزی پیدا کنند. برای اولین بار در زندگی‌ام احساس کردم آدمی هستم که به تهِ شلوارهایش رسیده. کمی هم به براهنی فکر کردم راستی. «لطفاً مرا بمیرانید، شخصاً حوصله ندارم بمیرم». بعد اما از فکر کردن به مرگ هم حوصله‌ام سر رفت. روش خاصی برای مردن به ذهنم نمی‌رسید. لابد جایی توی اینترنت یک فایل پی‌دی‌اف رایگان برای دانلود وجود دارد که روش‌های مختلف مرگ را دسته‌بندی کرده است، از یک تا پنج ستاره، تایپ‌شده، با رعایت نیم‌فاصله. لپ‌تاپم همراهم نبود اما. بدتر از آن  اینترنت هم نداشتم. اینترنت خانه را دی‌اکتیو کرده‌ام تا سرویس جدیدی که از پارس‌آنلاین گرفته‌ام راه‌اندازی شود و فعلاً امکان دانلود فایل پنج روش مناسب برای مردن را ندارم. کار دیگری نمی‌شد کرد. یکی دو تا قرص خوردم. موبایلم را گذاشتم روی سایلنت. خوابیدم.

من از فرط شاتوت می‌مردم --- سیلویا پرینت

Labels: las comillas

یاور همیشه مؤمن
(به یاد ایوم قدیم)

يك روز كه باشم مست

لايعقل و ترد و سست

..

آقاغفور زنگ زده که خانم جان اشکالی نداره من با یکی از دوستام بیام؟ می‌گم اشکال نداره، بیا. اومد با دوستش، یه آقای مسن‌تر از خودش. شروع کرد به کار، آقاهه هم وردستش. وسط جابه‌جا کردن تابلوها، شنیدم آقاغفور داره برا دوستش توضیح می‌ده که مواظب باش، اینا خیلی مهمن، آرتن، خنده‌دارن اما آرتن و گرونن و چنین و چنان. دوستش جواب داد آره می‌دونم بابا، ازین آرتا دیده‌م. آقاغفور پرسید جدی؟ از کجا می‌دونی؟ دوستش جواب داد قبلنا پیش شیرین خانوم کار می‌کردم، اونم از همین چیزا داشت. آقاغفور هم اومده تندتند برا من تعریف می‌کنه که بیا ببین با دوستم همکار دراومده‌م.

Labels: ماجراهای آرت و آقاغفور

حوالی سال چهل و دو، هجرت یه مانیفست معروف داشت. معتقد بود زندگی ایده‌آل عبارت‌ است از هشت ساعت کار، هشت ساعت سکس، هشت ساعت خواب.

خب؟ 

خب خاصی نداره. معمولا شب‌های نصب، باید تا دیروقت بمونم بالا سر بچه‌ها. پنج دقیقه به پنج دقیقه میان سوال می‌پرسن، نظر می‌خوان. استیتمنت‌هاشون رو باید ادیت کنی. اسم کاراشون باید عوض بشه. چیدمان کاراشون باید چک بشه. هر کی یه ساز می‌زنه. هزارتا خرده‌چیز خلاصه. بعد اما می‌بینم تا پاسی از شب دارم می‌گم و می‌خندم و رو کوچک‌ترین دیتیل‌ها نظر می‌دم بی‌که احساس خستگی یا ابیوزشدگی کنم. صبح‌ها حاضرم هفت صبح برم سر قرار دوی صبح‌گاهی، که مبادا بخوام فلان قرار کاری‌م رو جابه‌جا کنم. هزار تا کتاب و مقاله و مجله‌ی نیمه‌خونده رو می‌چینم رو هم، بی‌که بخوام بابت خوندن‌شون عزا بگیرم. که یعنی به نظرم خوشبختی همانا داشتن شغلیه که عاشق انجام دادن‌ش باشی، و از خسته شدن به خاطرش لذت ببری حتا.

بابت خیلی چیزا هر روز ممنونم از آدمایی که باعث‌ اون چیزا بوده‌ن. کار امروز بی‌شک هنوز و هم‌چنان یکی از بزرگ‌ترین خوشی‌های هرروزمه بی‌که فراموش کنم آدمی رو که باعث شد این‌جایی باشم که امروز هستم.

در زبان ژاپنی، فزونی پسوندهای کارکردی و پیچیدگیِ پی‌واژه‌ها سبب می‌شود که پیشروی فاعل در گزاره‌ها از خلال احتیاط‌ها، تکرارها، تأخیرها و تأکیدها چنان به انجام رسد که حجم نهایی فاعل را دقیقاً به پوسته‌ای بزرگ و توخالی در گفتار بدل کند که بسیار با آن هسته‌ی پُری که ظاهراً جمله‌های ما را از برون و از بالا هدایت می‌کند، متفاوت است.
...
ژاپنی‌ها تأثرات خود را به بیان می‌آورند و نه شواهد خویش را.

امپراتوری نشانه‌ها --- رولان بارت

پ.ن. گمانم هر چند سال یک‌بار، این کتاب را خوانده باشم. من؟ عاشق زبان‌ام. و بین زبان‌هایی که می‌دانم، هیچ‌کدام به پای زبان ژاپنی نمی‌رسد. لابد چند سال زندگی کردن در ژاپن، این‌جوری مرا شیفته‌ی این کشور، این فرهنگ، این زبان و بعدتر این کتاب کرده است. زبان ژاپنی تمام منظور خود را با توسل به حواشی بیان می‌کند. آن‌قدر زیبا، که به شعبده می‌ماند. من؟ هنوز و هنوز شیفته‌ی گویش کم‌نظیر قشر الیت این جامعه‌ام. گویشی که طی آن سال‌ها، نشد آن‌قدر به آن زبان مسلط شوم که بتوانم از پس حرف‌زدن با آن طمطراق بربیایم. هیچ اما از شیفتگی‌ام نسبت به این رقص واژگان کم نمی‌شود.

 پ.ن.۲. یک روز می‌روم ژاپن، دوباره، بعد از هزار سال. توکیو، یوکوهامای دوست‌داشتنی، و حتماً اوساکا. اوساکا را با قطار می‌روم. با کوله و آی‌پد و آل‌استار قرمز. می‌روم سراغ معبدهای تادائو آندو و تویو ایتو. خیابان پشتی کالج. قبرستان زیبای پشت خانه. رستوران باریک و بلند پشت دانشگاه. کلاس ظهر را می‌پیچاندیم، من و بابی، که برسیم به میگوهای تازه‌ از تنوردرآمده‌ی آن رستوران باریک و تاریک و بلند پشت دانشگاه. هاه. ژاپن رفتن این‌بارم چه فرق خواهد داشت با تمام آن سال‌های دور.

Labels: UnderlineD

بیفور میدنایت را که دیدم یاد آن شب هم‌فیلم‌بینی افتادم. یاد حرف‌هایمان بعد از رولوشنری رود، بعد از رفتن بچه‌ها. فیلم را دوست داشتم. مخصوصا نیم ساعت آخر را. به نظرم خیلی شبیه بود به واقعیت. فیلم را باید رونوشت بدهم به علی شیروانی. به عنوان یک مانیفست برای آخر و عاقبت تمام زیرِ یک سقف روندگان.

چند حبه سیر خُرد می‌کنم و یک دسته شوید تازه‌، می‌ریزم‌شان توی روغن داغ، کمی زردچوبه، بعد پاچه‌باقلاها را اضافه می‌کنم و هم می‌زنم. دو سه لیوان آب می‌آورد می‌ریزد توی قابلمه، کمی نمک، و در قابلمه.  یک بسته ماهی سفید می‌گذارد بیرون. از همان ماهی‌ها که دفعه‌ی قبل با خودمان آوردیم از شمال. عطر پلو همین‌حالاهاست که خانه را پر کند. باقلاقاتق نیم‌ساعتی کار دارد. برمی‌گردیم توی هال. او پای آی‌پد و من پای کتاب.

آخخخخ ازین کولرهای گازی. خشک و بی‌رحم‌اند. به سان جنین‌ای در خود جمع می‌شوم، و سعی می‌کنم پیراهن‌ام را برسانم تا روی مچ پا. نمی‌رسد خب. شروع می‌کنم به یخ‌زدن. بی‌که نگاهش را از روی صفحه بردارد، با دست می‌زند روی مبل که پاره می‌شه اون طفلی، نمی‌رسه، پاشو بیا این‌جا تا قندیل نبستی. بلند می‌شوم می‌روم سراغ مبل سه‌نفره. بوی پلو و سیر تازه دلم را ضعف می‌برد. دراز کشیده به پشت، آی‌پد به دست. بازویش را باز می‌کند. دراز می‌کشم به شکم، به پهلوی مایل به شکم، کتاب به دست. بازویش را جمع می‌کند دورم، و تق، چیزی جا می‌افتد. خیلی لگو-وار. تلاش می‌کنم کتابم را با نوک زبانم ورق بزنم. پدرسوخته‌ی زبون‌دراز. شروع می‌کنم به کتاب‌خواندن و به دیفراست شدن. خیلی نرم و مسالت‌آمیز. دلم ضعف می‌رود.

Labels: یادداشت‌های روزانه

و آخر این‌که یادت باشد اگر کل خلقت تیمارستانی بزرگ باشد، دوست تو کسی‌ست که نام بیماری‌اش با تو یکی‌ست، حتی اگر نسخه‌اش متفاوت باشد...

مطلب کامل

Labels: UnderlineD

یادم باشد هرگز هرگز هرگز خودم را در معرض معاشرت با آدمی که حربه‌اش برای اعمال قدرت یا به کرسی نشاندن حرفش تهدید است قرار ندهم.

وسط‌های وبلاگ‌خوانی شبانه، چشمم افتاد به وبلاگ علیرضا. بعد از هزار سال دو خط یادداشت نوشته بود به بهانه‌ی یک‌ساله شدن دخترش. همین چند وقت پیش‌ها بود، وسط‌های جاده، با فروغ، یادش کرده بودیم کلی. آخخخخ که هنوز ندیده‌ام کسی حس طنز داشته باشد آن‌همه، آن‌همه بداهه و آن‌همه تلخ و آن‌همه بی‌نظیر، قدر علیرضا.

یک بار به من وصیت کرده بود به دخترم یاد بدهم «راستی، به دخترت هم بگو: دخترم، دلبندم، اگه يه خونه خرابی بهت گفت دوسِت دارم، يا بزن تو سرش، يا بگو منم همين جور، يا بکشش؛ اما نگو «باشه»!»

 حالا دخترک‌ش یک‌ساله شده و برایش نوشته: «یک سالت شد. میدانم که پیش از آنکه آرزوهای من باشی تصمیمهای خودت خواهی بود. کمی طنز و بیشتر موسیقی برای روزهای سخت . شادیها را هم مثل شیراز ، با حوصله و آرام تا سرخوشی اش بماند. بیش ازینها چیزی از من نخواهی آموخت.»

مربی ورزش به مجسمه‌ساز می‌ماند. تو را به هیأت توده‌ای درهم تماشا می‌کند، براندازت می‌کند، امکانات را می‌سنجد، و سپس آستین‌ها را بالا می‌زند. شروع. هر روز، هر هفته، تکه‌ای از بدن‌ات را تراش می‌دهد. خرده‌عضله‌ای، خط باریک ماهیچه‌ای، چال کتف‌ای، جایی. هر بار با دستانش می‌چرخاندت، براندازت می‌کند، سر تا پا. جایی اخم می‌کند، چربی جدید، جایی تشویق‌ات می‌کند، خط باسن منتهی به کمر. هفته‌‌ای دیگر گردی سرشانه، بعد خط سینه‌ها، بعد فلان خط بلند اریب داخل کشاله‌ها. مربی به سان مجسمه‌سازی کار-بلد، خطوط اندام‌ات را طی روزها و هفته‌ها به صبر می‌تراشد. شتاب ندارد. زمان را می‌شناسد. بدن را می‌شناسد. از دور براندازت می‌کند، می‌آید نزدیک، دست می‌کشد روی تراشیده‌اش، سپس با ابروان درهم و متفکر می‌نشاندت پای دستگاهی جدید. امروز قطعه‌ای جدید می‌تراشیم فرزندم. و ورزشکار، به سان توده‌ای خمیری و بی‌اختیار، خود را می‌سپارد به دستان مربی. راه دومی در کار نیست. یک روز در عالم خمیریت پای برگه را امضا کرده است. و حالا دیگر گریزی نیست، جز مجسمه‌شدن. دیگر نمی‌شود خمیر ماند. باید درد کشید، ورز آمد و خود را سپرد به مته و تیغ و کاردک و تراش‌های مدام. روزگار مسلم درد و تجسیم*.

امپراطوری ماهیچه‌ها --- رولان تارت

*تجسیم: مصدر مُخَمَّر مُرَخَّم از مجسمه‌شدن.

Labels: las comillas

خانوم هالووی گفت اصن ازون اپتایزرهای آماده‌ی نوبل می‌خرم. سپس بساط کوکوی‌سبزی را بی‌خیال شد، دو تا ادویل انداخت بالا و سُر خورد زیر پتو.

خاطرات جاده‌ی انقلابی --- ویرجینیا گلف

Labels: las comillas

...

[نظام] اهل قلم را کلاً کسانی می‌داند که باید تحت نظر باشند، چون با جنس خطرناکی سر و کار دارند که همان فکر و نظر است. از همین‌رو، در مقایسه با صاحبان حرفه‌های غیرفکری‌تر مانند بازیگران، رقصندگان و موسیقی‌دانان، از تماس شخصی و مراوده‌ی فردی با خارجی‌ها با شدت بیشتری نهی می‌شوند، زیرا غیر اهل قلم کمتر در برابر قدرت اندیشه حساسیت نشان می‌دهند و به همین علت هم کمتر تحت تأثیر ایده‌های آشفته‌کننده‌ی خارجی قرار می‌گیرند. این تفاوت‌هایی که مقامات امنیتی قائل می‌شوند اساساً درست به نظر می‌رسد، چون فقط از طریق گفت‌وگو کردن با اهل قلم و دوستان آن‌هاست که مسافران خارجی (از قبیل خود من) توانسته‌اند درباره‌ی طرز کار نظام شوروی در حوزه‌های مربوط به زندگی خصوصی و هنری به تصورات منسجم‌تری دست پیدا کنند که با نگاه‌کردن گذرا و سرسری به دست نمی‌آمد. هنرمندان دیگر، غیر اهل قلم، عمدتاً عادت کرده‌اند که خودبه‌خود از چنین برخوردهای خطرناکی اجتناب کنند، چه برسد به این که بخواهند بحث کنند.

...

ذهن روسی در نظام شوروی --- آیزایا برلین

Labels: UnderlineD

آقا این فید وبلاگم:

http://feeds.feedburner.com/blogspot/elcafeprivada

این شرد آیتمزم:

http://ayda.newsblur.com

اینم فید شرد آیتمزم:

http://www.newsblur.com/social/rss/213512/ayda

ببخشید یکی۲ جواب ندادم. جی‌میلم اعصاب نداره مث‌که. خوشش نمیاد از گزینه‌ی ریپلای‌ش استفاده کنه جدیدنا.

صدای زنگ صبحانه از پایین به گوش می‌رسد. برمی‌خیزم روبدوشامبر کهنه‌ی بنفش‌ام را به تن می‌کنم، به کندی. سرپایی‌های رنگ‌ورورفته را با نوک پا صاف می‌کنم. از پنجره نگاهی می‌اندازم بیرون. سیگار را فشار می‌دهم کف زیرسیگاری. می‌مانم تا خاموش شود. سرپایی‌ها را می‌زنم کنار. در اتاق را باز می‌کنم، به سنگینی. می‌ایستم بالای پله‌ها. بوی پنکیک در سرسرا پیچیده است. مارتا همیشه صبحانه‌های مفصلی درست می‌کند. کمربند پیچ‌خورده‌ی آویزان را گره می‌زنم دور تنم. دوبار. دست می‌کشم روی نرده‌های چوبی قدیمی. زرشکی و براق، با خوردگی‌ها و رنگ‌پریدگی‌های گاه به گاه. رخوت سراسر تنم را فراگرفته. دست می‌کشم روی نرده‌ها و پله‌های سرد مرا پابرهنه پایین می‌برند. بیرون، آفتابی‌ست. اندوهی عمیق پیچیده دور گردنم. خانه بوی ماندگی می‌دهد. خاطرات کهنه و متروک عین پیچک‌های چسبان از سراپایش بالا می‌روند. نمای خانه هم‌چنان مرموز و دل‌فریب است. برای من اما انباری بزرگی‌ست با تارعنکبوت‌های نامرئی و لرزان. غم می‌ریزد به جانم. بوی ملافه‌های کهنه نفس‌ام را بند می‌آورد. ترک‌های دیوار و ریخته‌رنگ‌ها زخم‌ام می‌زند. اثاثِ خانه هم‌چون غریبه‌ای گستاخ، به سرتاپایم خیره می‌ماند. هوای خانه مسمومم می‌کند.

می‌زنم بیرون. جیب‌هایم را پر از سنگ می‌کنم.

خاطرات خانه‌ی ییلاقی --- ویرجینیا گلف

Labels: las comillas

آن‌چه مرا وادار می‌کند به نوشتن، غیاب است. نبودِ چیزی، کسی. فقدان. فقدانِ آن‌چه باید باشد و نیست. و وقتی نیست جای خالی‌اش تمام زندگی‌ام را پر می‌کند.​ حضور اما تهی‌ام می‌کند از نوشتن. لبریز می‌شوم از زندگی، به تمامی، همان لحظه که جاری‌ست و خالی می‌شوم از نیاز، نیاز لاجرم از روایت. حالا هست و این‌همه بودن‌اش هوا را از من می‌گیرد. هوای نوشتن را از سرم می‌پراند. غرق می‌شوم به تمامی.

باید منتظر بود تا رنج فقدان هزارباره از راه برسد.

تابستان همان سال --- ویرجینیا گلف

Labels: las comillas

او سرزمین‌های متفاوت را نه با توجه به سبک معماری و مناظرشان، که به‌وسیله‌ی طرز پخت‌وپز ماهی‌های‌شان از یک‌دیگر تشخیص می‌دهد.

خیابان یک‌طرفه --- والتر بنیامین

Labels: UnderlineD

این قوی‌ترین اعتراضی است که به طرزِ زندگی مردی مجرد می‌شود: در تنهایی غذا می‌خورد. به تنهایی غذا خوردن آدم را زمخت و خشن می‌کند.

خیابان یک‌طرفه --- والتر بنیامین

Labels: UnderlineD

بر دوستان خیانت

از دشمنان حمایت

آسایش دو گیتی

تفسیر این دو حرف است

ملت سرفراز --- گروه ۱۲۷

Labels: UnderlineD

بهترین راه مبارزه با پشه این است که یک نفر با گروه خونی O همیشه کنار دست‌تان باشد، در خواب و بیداری. پشه‌ها آبویسلی او را به شما ترجیح می‌دهند و هرگز سراغ شما نخواهند آمد. به‌خخخخدا.

پشه‌ها و آدم‌ها، جلد دو

Labels: las comillas

Archive:
February 2002  March 2002  April 2002  May 2002  June 2002  July 2002  August 2002  September 2002  October 2002  November 2002  December 2002  January 2003  February 2003  March 2003  April 2003  May 2003  June 2003  July 2003  August 2003  September 2003  October 2003  November 2003  December 2003  January 2004  February 2004  March 2004  April 2004  May 2004  June 2004  July 2004  August 2004  September 2004  October 2004  November 2004  December 2004  January 2005  February 2005  March 2005  April 2005  May 2005  June 2005  July 2005  August 2005  September 2005  October 2005  November 2005  December 2005  January 2006  February 2006  March 2006  April 2006  May 2006  June 2006  July 2006  August 2006  September 2006  October 2006  November 2006  December 2006  January 2007  February 2007  March 2007  April 2007  May 2007  June 2007  July 2007  August 2007  September 2007  October 2007  November 2007  December 2007  January 2008  February 2008  March 2008  April 2008  May 2008  June 2008  July 2008  August 2008  September 2008  October 2008  November 2008  December 2008  January 2009  February 2009  March 2009  April 2009  May 2009  June 2009  July 2009  August 2009  September 2009  October 2009  November 2009  December 2009  January 2010  February 2010  March 2010  April 2010  May 2010  June 2010  July 2010  August 2010  September 2010  October 2010  November 2010  December 2010  January 2011  February 2011  March 2011  April 2011  May 2011  June 2011  July 2011  August 2011  September 2011  October 2011  November 2011  December 2011  January 2012  February 2012  March 2012  April 2012  May 2012  June 2012  July 2012  August 2012  September 2012  October 2012  November 2012  December 2012  January 2013  February 2013  March 2013  April 2013  May 2013  June 2013  July 2013  August 2013  September 2013  October 2013  November 2013  December 2013  January 2014  February 2014  March 2014  April 2014  May 2014  June 2014  July 2014  August 2014  September 2014  October 2014  November 2014  December 2014  January 2015  February 2015  March 2015  April 2015  May 2015  June 2015  July 2015  August 2015  September 2015  October 2015  November 2015  December 2015  January 2016  February 2016  March 2016  April 2016  May 2016  June 2016  July 2016  August 2016  September 2016  October 2016  November 2016  December 2016  January 2017  February 2017  March 2017  April 2017  May 2017  June 2017  July 2017  August 2017  September 2017  October 2017  November 2017  December 2017  January 2018  February 2018  March 2018  April 2018  May 2018  June 2018  July 2018  August 2018  September 2018  October 2018  November 2018  December 2018  January 2019  February 2019  March 2019  April 2019  May 2019  June 2019  July 2019  August 2019  September 2019  October 2019  November 2019  December 2019  February 2020  March 2020  April 2020  May 2020  June 2020  July 2020  August 2020  September 2020  October 2020  November 2020  December 2020  January 2021  February 2021  March 2021  April 2021  May 2021  June 2021  July 2021  August 2021  September 2021  October 2021  November 2021  December 2021  January 2022  February 2022  March 2022  April 2022  May 2022  July 2022  August 2022  September 2022  June 2024  July 2024  August 2024  October 2024  May 2025  August 2025  September 2025